เส้นตรงของอดีต และอนาคต

บางครั้งผมไม่เข้าใจว่าผมทำอะไรอยู่ เพื่ออะไร หรือสิ่งใด ผมกำลังทำอะไรอยู่
คำถามที่คอยวิ่งวนอยู่ในหัวสมองก้อนน้อยๆ นิ่มๆ ที่มีกะโหลกหนาหุ้มอยู่
แต่นอกเหนือจากนั้นแล้ว ยังคงมีอะไรบางอย่างที่หนักประมาณ 20 กรัม อยู่ภายใน
ที่คอยควบคุมอยู่อีกหรือ หรือว่าไม่ใช่

ครั้งหนึ่งผมนอนหลับตาอยู่บนโซฟายาว ภายในห้องสี่เหลี่ยม ความมืดขณะที่เปลือก
ตาปิดลง ดวงดาวระยิบระยับความกว้างใหญ่ไพศาลที่ไม่สามารถหาขอบของความสิ้นสุดได้
ในความมืดมองไม่เห็นแม้จุดเริ่มต้น หรือแม้กระทั่งจุดที่สิ้นสุด มันชั่งใหญ่โตอะไรปานนี้
เพียงแค่หลับตา แล้วอยู่ดีๆก็ดันมีเส้นตรงเส้นหนึ่ง ขีดยาวผ่านมาข้างหน้า ผมมองไม่เห็นว่า
จุดเริ่มต้น และจุดสิ้นสุดของมันอยู่ตรงจุดไหน รู้แต่เพียงว่ามันเป็นเส้นตรงที่วิ่งผ่านอยู่เบื้องหน้า
โดยเฉพาะส่วนของเส้นตรงที่อยู่เบื้องหน้าของผมมันเห็นได้ชัดเจนมาก ส่วนที่ห่างออกไปทั้ง
สองข้างเริ่มเห็นไม่ชัด ลางเลือนไปเรื่อยๆตามระยะทางจนมองไม่เห็นจุดที่เริ่มต้น และสิ้นสุด
แล้วอะไรบางอย่างที่หนักประมาณ 20 กรัมที่อยู่ภายในตัวผมก็เริ่มตอบสนองบางอย่าง
ผมมองไปยังตรงจุดที่เริ่มต้นผมมองไม่เห็น เหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่ออดีต ตั้งแต่ถือกำเนิด
ในท้องของแม่ ผมยังจำหรือแทบไม่สามารถรู้สึกได้ว่าตอนที่อยู่ในท้องของแม่มันมีความรู้สึก
แบบไหน หรืออย่างไร แต่ก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น จากเด็กที่วิ่งเล่น ปีนต้นไม้ ผ่านปี เดือน สัปดาห์
เมื่อวาน ค่อยๆชัดเจนขึ้น ชัดเจนขึ้น จนกระทั้งเวลาที่นอนตอนนี้ แล้วภาพเหล่านั้นก็คงจะค่อยๆ
ลางเลือนจำได้บ้างไม่ได้บ้าง เห็นชัดบ้างไม่ชัดบ้างต่อไป
ก็คงไม่แตกต่างอะไรกับการที่ผมมองหาจุดสิ้นสุดตรงปลายของเส้นตรง พรุ่งนี้ผมรู้ว่าต้องตื่น
ทำงานเดิมๆ วันหยุดที่จะมาถึง เดือนต่อไปจะทำอะไร ปีต่อไปต้องทำอะไร แล้วหลายๆปีต่อไป
จะทำอะไรก็เริ่มลางเลือน แต่มันก็จะค่อยๆชัดเจนขึ้นเมื่อผมเดินตามมันไป
แต่ก็ยังคงไม่รู้เหมือนกันว่า
ผมเริ่มต้นจากไหน มาจากร่างแบบไหนก่อนที่จะมีร่างกายแบบนี้ที่ใช้สองมือ สองเท้า
อาจจะมีมือสี่มือสองขา หรือมีตาสามดวง ก่อนที่จะมาอยู่ในท้องของแม่ผม แล้วก็ออกมาเดิน
ทำนั้นทำนี่ แต่ที่แน่ๆผมรู้ว่านะตอนนี้ผมกำลังทำอะไร